Так шчыра, спавядальна выказваецца пра мову, як бясцэнны духоўны скарб, Тамара Міхайлаўна Мазур, паэтэса, наша зямлячка, член Cаюза пісьменнікаў Беларусі, якая і завітала ў госці ў сваю родную СШ № 1 г. п. Рось якраз 21 лютага падчас Міжнароднага дня роднай мовы.

Падчас даверлівай размовы з паэтэсай мы атрымалі сапраўдныя ўрокі духоўнасці, вернасці спадчыннаму роднаму слову, беражлівых адносін да яго. Уласная трывога паэтэсы за лёс роднай мовы адгукнулася ў сэрцы кожнага з нас.

“Боль мой — у сэрцы, боль — гэта споведзь,

Боль — гэта крыж нябёс.

Так за Радзіму выношваю боязь,

Нібы за ўласны лёс”.

Як духоўна, эмацыянальна, узрушана паэтэса кажа аб уласным, творчым і грамадзянскім абавязку кожнага з нас — берагчы духоўную спадчыну Радзімы, сваіх продкаў. І, па шчырым прызнанні творцы, менавіта родная старонка, малая радзіма — “прытулак светлых мар і надзей”.

Разам з паважанай госцяй падчас наведвання гісторыка-краязнаўчага музея нашай школы, дзе створана экспазіцыя ў гонар знакамітай зямлячкі “Ведай нашых”, мы паўней пазнаёміліся з каштоўнай спадчынай Т. М. Мазур.

А на развітанне запаветам прагучалі яе словы:

“Больш жадаць нічога не бяруся,

Многа — без граху і без спакус,

Мала нарадзіцца бедарусам,

Неабходна ЖЫЦЬ як БЕЛАРУС.”

Вікторыя СТОК, вучаніца 11 класа.