Каб лепш прадставіць яго мастацкі стыль, трэба паслухаць любы з вершаў пра родны куточак. Напрыклад, гэты: “Тут бусел, ранні аграном, замерыў досвіткам балоты. Паветры поюць, бы віном, і не адчуеш больш самоты. А жабаў хор каля вады мяне страчае песней зычна. Шчадрэй цвітуць у нас сады і жаўрука спеў меладычней. Расінкі-блёсткі на траве, нібы бурштын, рассыпаў ранак, і певень — хатні салавей — запросіць раніцай на ганак…”.

Мікалай Iваноўскі да пенсіі працаваў на прадпрыемстве “Азот” і зараз напісаны ім гімн “Азота” спяваюць маладыя працаўнікі. Навучэнцы каледжа прагледзелі ролік з гэтым гімнам.

Шмат вершаў прысвечаны сям’і, гісторыі роду, землякам. Іх усіх ён носіць у сваім сэрцы.

Пачытаў Мікалай Пятровіч і цікавыя байкі з жартамі.

Падчас сустрэчы паэт прэзентаваў сваю новую кнігу “Адгалоскі саракавых…”, якая прасякнута памяццю аб Вялікай Айчыннай вайне. Пра вялікую трагедыю нашага народа, яго гераічную барацьбу Мікалай Іваноўскі шмат чуў ад бацькоў, дзядоў, бо сам належыць да аўтараў “пасляваеннага пакалення”. Кніга прысвечана 80-годдзю вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і 80-годдзю Перамогі савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. Прагучалі вершы на балючую тэму вайны. Навучэнцы каледжа ўважліва ўслухваліся ў кожнае слова ў вершы “Зрубы Шавулічаў”: “Тут цішыня… Тут не пяюць… Да скону застанецца… Сюды ўсе з кветкамі ідуць, і памяць не парвецца…”.

Сапраўды ўражвае, як разнастайна на самыя розныя праявы жыцця адгукаецца чулае сэрца ваўкавыскага паэта. Адсюль такая шырокая і змястоўная палітра перажыванняў, якія, як прыкметы жывой душы паэта, адлюстроўваюць яго талент бачыць галоўнае.

Пасля выступлення навучэнцы задалі пытанні наконт напісання вершаў, заўважыўшы, што паэт прыгожа размаўляе па-беларуску. Любоў да роднай мовы робіць Мікалая Iваноўскага сапраўдным носьбітам беларускай культуры, адданым сваёй Бацькаўшчыне.