Любая газета во все времена сильна своим внештатным активом — добровольными помощниками, помогающими наполнять ее страницы разнообразной и интересной информацией, узнать которую на местах проще и быстрее. Как правило, это люди творческие, хорошо владеющие словом, которые просто не могут не писать и делают это по велению своей души. Всех нас — и штатных работников, и нештатных — объединяет именно слово, печатное слово, и его сила поистине невероятна. В каждой строке газетных публикаций мы стремимся нести позитивное, хорошее и полезное, что может пригодиться каждому читателю.

И так было всегда. И в те далекие школьные годы, когда я сама была юнкором «Знамени Октября», и когда проходила здесь студенческую практику, и когда пришла на работу — в отдел писем. Именно этот отдел работал с рабселькорами, как называли тогда внештатных авторов. Каждый из них был на особом счету, каждого знали не только по почерку (свои заметки они присылали, как правило, в конвертах), но и в лицо. В конце 80-х у нас появилась своя школа юных корреспондентов — в школах и училищах было много творческих ребят, желающих стать журналистами. Мы проводили с внештатным активом собрания и слеты, устраивали конкурсы на лучшую публикацию месяца и награждали победителей.

То время — в прошлом. Сейчас — времена другие. Но у газеты по-прежнему достаточно авторов вне штата, которые все так же шлют в редакцию — более молодые исключительно на электронный адрес, бывалые — по-прежнему в конвертах — свои заметки. Мы очень рады получать их послания и готовить к печати. Мы рады, что остаемся вместе!

Моя газета

Юбилей газеты — это праздник и для меня, бывшего ее юнкора. У газеты своя биография, и она неразрывно связана с моей. В 1988 году я принесла в редакцию газеты «Знамя Октября» статью о своем дедушке, участнике Великой Отечественной войны Якове Акимовиче Гульковиче. Это было мое первое знакомство и с печатным органом вообще, и с теми, кто его наполняет жизнью. В отделе писем меня приняла его заведующая Елена Леонидовна Веруш. С ее легкой руки я примеряла на себя профессию журналиста и поняла, насколько нелегок журналистский труд. С того самого первого знакомства я и стала юным корреспондентом газеты, переключившись на школьные темы. Мои заметки публиковались в «районке» именно с такой припиской — «юнкор». Елена Леонидовна ставила передо мной задачи, давала ориентиры, поддерживала мои намерения в выборе темы и помогала в отборе и оформлении материала. Тогда я поняла, что такое журналистская солидарность и ответственность перед читателем. Газета учила меня правдивости, искренности и активной жизненной позиции.

Эти советы нужны мне и сейчас, спустя много лет. Журналистом я не стала, выбрав в жизни другую дорогу. Преподаю в Волковысском государственном аграрном колледже, являюсь редактором студенческой газеты «Белыя ветразі», возглавляю первичную организацию «Белая Русь».

Идут годы, меняется жизнь, а вместе с ней и районная газета. Но неизменной остается моя тесная дружба с ней. За утренним кофе и вечером за чашкой чая ты — мой друг и собеседник, ты — важное и весомое слово в моей жизни, ты — авторитетное издание, моя газета «Наш час». Я давно сдала свой жизненный экзамен на самостоятельность и профессионализм, но всегда в душе остаюсь тем юнкором, которым когда-то пришла в редакцию.

Я испытываю искреннюю радость от того, что независимо от значимости исторического отрезка длиною в 80 лет, моя газета, как и прежде, молода, полна задора, неиссякаемой энергии и желания вновь и вновь радовать жителей района. Пусть юбилей газеты станет отправной точкой для новых интересных проектов и публикаций. Желаю коллективу редакции дальнейших профессиональных достижений, творческих удач и благодарных читателей!

Анна ПОПЕНЮК, бывший юнкор.

Сталая і маладая “раёнка”

80 гадоў — сталы ўзрост для чалавека. За гэты час ён шмат чаго перажыў, пабачыў, адчуў ды даведаўся, набыў багаты жыццёвы вопыт. Сустракалі чалавека на яго сцяжынках жыцця і цяжкія выпрабаванні, і сонечныя праменьчыкі радасці.

Нашай “раёнцы”, як пяшчотна мы яе называем, бы чалавеку таму — 80 гадоў спаўняецца! Сталая яна ў нас? Так! Колькі этапаў развіцця прайшла, колькі перажыла змен! Заўжды падзеліцца з намі рознымі сакрэтамі, жыццёвым вопытам, шмат навін ведае. Маладая наша “раёнка”? Канешне, бо іначай не чакалі б мы сустрэчы з ёю, быццам той юнак, які чакае на спатканне каханую дзяўчыну.

Калі ўзяць сябе, дык я шчыра ўдзячны нашай газеце. Першыя мае вершы, першыя нарысы, што з хваляваннем прыносіў у рэдакцыю, былі надрукаваны менавіта ў ёй. Я, у той час малады аўтар, заўжды атрымліваў падтрымку і добрую чалавечую параду ад майстроў журналістыкі. Потым былі іншыя газеты, былі перамогі ў літаратурных конкурсах, цёплыя словы падзякі ад маіх паважаных чытачоў. Але ўсё гэта было значна пазней. Сам я шчыра ўдзячны сваім настаўнікам з раённай газеты, якія не шкадавалі часу, адточваючы маё пяро і прымушаючы заўсёды трымаць руку на пульсе часу. Іх парады мне дапамагаюць і сёння — не толькі ў творчасці, але і ў працы.

З нагоды юбілею газеты вельмі хочацца пажадаць і вопытным супрацоўнікам, і маладым журналістам чалавечага шчасця, натхнення ў працы, жыццёвага аптымізму.

З павагаю, Пятро АКУЛІК.

Не стаяць на месцы

80 гадоў… Многа гэта ці мала? Калі меркаваць па зробленых справах, то гэта вялікі адрэзак часу, напоўнены падзеямі, дасягненнямі, незвычайнымі лёсамі людзей.

Асабіста я, з’яўляючыся пастаянным чытачом нашай “раёнкі”, чакаў з нецярпеннем любімыя рубрыкі: “ВІД”, “Тэма тыдня”, “Улада трымае справаздачу”, “Прамая лінія”, якія канкрэтна і аб’ектыўна інфармуюць аб галоўным у раёне, вобласці, рэспубліцы. Падабаюцца “Юрыдычная кансультацыя”, “Культурны калейдаскоп”, “Ваўкавыск спартыўны” і іншыя. Хачу адзначыць сучасную “Афішу” — прачытаеш і разумееш, што раён жыве цікава, рухаецца наперад у адным рытме з усёй краінай.

Я зразумела, што з гадамі ўсё больш цікаўлюся людзьмі, якія штосьці ўмеюць рабіць на “выдатна”: вырошчваць хлеб, лячыць людзей, вучыць і выхоўваць моладзь, прыгожа спяваць і з густам апранацца. Газета дае цудоўную магчымасць пазнаёміцца з імі. Памятаю тое хваляванне і гонар, калі сама стала “героем” рэпартажа з раённага конкурса “Настаўнік года” у час маёй працы ў Вярэйкаўскай сярэдняй школе. Пасля гэтага пачала яшчэ з большай адказнасцю ставіцца да ўсяго, што раблю ў жыцці. Так што, адназначна: газета чалавека таксама выхоўвае. Чытаючы ж пра сваіх калег — школьнае жыццё наогул заўсёды асвятлялася на старонках раённай газеты вельмі поўна — мне і самой хацелася расказаць чытачам штосьці цікавае. Дасылала ў рэдакцыю нататкі пра сваіх навучэнцаў, ужо аграрнага каледжа, куды перайшла на працу, пра іх поспехі і дасягненні, выкладчыкаў, якія з году ў год прывозяць пераможныя месцы з рэспубліканскіх конкурсаў прафесійнага майстэрства, навукова-практычных канферэнцый і г. д., пра жыццё ў інтэрнаце.

Жадаю ўсім, хто мае дачыненне да “Нашага часу”, не стаяць на месцы, шукаць новыя формы ўзаемадзеяння з чытачамі, папулярызаваць дадатны вопыт сямейнага і патрыятычнага выхавання.

Браніслава ЖАРДЗЕЦКАЯ.