На скрыжаванні восені і лета

Няспынны час імкліва так цячэ —

Не прыпыніць мне бег ягоны гэты,

А затрымацца хочацца яшчэ

На скрыжаванні восені і лета.

 

Даўно адпеты песні салаўя,

Адпалымнелі ўспышкамі зарніцы,

Ды так і не змагла душа мая

Дагэтуль імі ўволю наталіцца.

 

Слатою восеньскай, зімоваю парой,

Магчыма, мне яшчэ не раз прысніцца,

Як Зеўс на небе вогненнай стралой

Імчыцца на грымотнай калясніцы.

 

Што зробіш — тыя дні не за гарой,

Калі аднойчы ўвосень на світанні

Напоўніць сэрца болем і тугой

Жалобны крык птушыны развітальны.

 

Яшчэ бываюць сонечныя дні,

Ды застаецца для мяне сакрэтам,

Чаму душа так прагне цеплыні

На скрыжаванні восені і лета.

 

Хмаркі

Тыя дні ўжо назад не вярнуць,

Калі я са сваімі сябрамі

Назіраў, як таропка бягуць

Хмаркі лёгкія ўдалеч над намі.

 

Праляцелі маленства гады,

Ды, бывае, ад іншых употай

Загляджуся на іх, як тады,

Я з ранейшай дзіцячай ахвотай.

 

Людзі ўнізе пад імі жывуць,

Вырашаюць жыццёвыя справы,

Адно хмаркі павольна плывуць —

Ні турбот ім не трэба, ні славы.

 

Стрэс не кружыць зусім галаву,

І праблем куча ноччу не сніцца...

Часам хочацца ўпасці ў траву

І хаця б на хвілінку забыцца.

 

І пад ветрыка ціхі навеў

У блакіце бяздонным высока

Я, здаецца, бы з імі ляцеў

Бестурботна далёка-далёка.

Віктар КУРЛОВІЧ

---

Паклон хлебу

Няўжо з’явілася патрэба,

Цану забачыць хочаш хлеба?

Ты не глядзі на цэтлік крамы,

Спытай у дзеда, таты, мамы.

       А можа лепш сярпа бабулі,

       Калі на полі спіны гнулі.

       Вайной прасілі людзі Неба,

       Каб Бог паслаў кавалак хлеба.

Хлябок нам цяжка дастаецца,

Бо многа поту вельмі льецца.

Ў спякоту, летняю парой,

Наш хлебароб заўжды герой.

       Нябачна тут яго ля хаты

       У выхадныя, нават святы.

       Сабраў багата хлеба ён,

Да дзесяці мільёнаў тон.

Калі ёсць хлеб — і песня будзе,

Часцей мы імі цеплім грудзі.

Цяпер палеткі зноў засеем,

Яго вырошчваць мы ўмеем.

       Матуля мне казала:«Сынку,

       Цані сухарык і скарынку,

       Таптаць нагамі хлеб нягожа,

       Журыцца будзе любы Божа».

Ад баразёнкі да стала

Дарога доўга хлеб вяла.

Ва ўсе часы і поры года —

Багацце нашага народа.

       Ад беларускае сям’і

       Паклон прымі наш да зямлі.

       З любоўю кожны беларус

       Хлябок паложыць на абрус.

Мікалай ІВАНОЎСКІ

---

Сціпласць

Паэтаў, кажуць, красілі заўжды

Прыгожыя і сціплыя ўласцівасці?

Усё лухта! Не тыя ўжо гады,

І мне, сябры, прабачце, не да сціпласці.

 

Мой знак — Авен, стыхіі знак — агонь,

У тым — мая планіда чалавечая.

А на задворках таленту свайго

І так праседзела амаль паўвека я.

 

Не вылучыць і не ўскалыхне

Матлянне між апошнімі і першымі.

Хачу, каб людзі ведалі мяне

І грэлі душы над маімі вершамі!

 

О, Муза, твой караючы бізун,

Мне не дае ад сціпласці затойвацца

І ў адзіноце абраняць слязу,

Калі радком душа мая патоліцца.

 

Так! Пацягну свой крыж я на гару.

Не! Не вымольваю сабе я міласці.

Надыдзе час — няхай і я памру,

Але сваёю смерцю, не ад сціпласці.

 

Беларуская песня

Ты, песня беларуская мая,

Ўзлятаеш разам з ветрам за аблокі,

Ты мне гучыш чырыкам вераб’я,

І цёхканнем вячэрняга салоўкі.

 

То поўная сваіх самотных дум,

То дзёрзкая, вясёлая, жывая,

Ты — як ручай, ты — як дубровы шум.

Не я пяю — а сэрцайка спявае!

 

І два празрыстых, трапяткіх крыла

Гайдаюць у нябёсах мае мары…

Ляціць струмень бязмежнага святла,

Ад сонейка адкідваючы хмары.

 

Я ўсё жыццё, як бы жывой вадой,

П’ю — не нап’юся з гэтага струменя,

І кожны вечар, песня, ты са мной,

І кожны ранак ты са мною, песня.

 

Са снегам тапалёвых парушын,

З дрыготкаю лістотаю асіны,

Сугучная з патрэбнасцю душы,

І мілая, як родныя мясціны.

Тамара КАШАВАЯ

---

Я за тебя молиться стану

Закат багряный небо озарил…

Последний луч за горизонтом канул…

А я тотчас Молитвенник открыл:

Я за тебя сейчас молиться стану…

 

С чего начать?.. Не знаю… Подскажи!

Сижу, дрожу отверженным Тристаном,

А ты — моя Изольда, моя жизнь, —

Вновь за тебя сейчас молиться стану.

 

Ночь наступает… И в душе темно…

Надежды встретиться с тобой воспрянут…

В возвышенную сказочную ночь

Я за тебя опять молиться стану!

 

И ты услышишь песнь молитв моих!

Слова их до твоей души достанут…

Их просьба лишь для нас с тобой — двоих, —

Я ЗА ТЕБЯ ВСЕГДА МОЛИТЬСЯ СТАНУ…

Вячеслав МАКУТЬ

---

Надежда

Сердце в груди, как воробышек, вьется.

Горько, обидно уходит любовь.

И мотыльком у огня счастье вьется,

Знаю, сгорит, но надеюсь я вновь.

Встречи с тобой ожидала, мой милый,

Так мне хотелось тебя удержать.

Где же найти столько воли и силы —

От безответной любви убежать?

Может, не надо искать с милым встречи?

Пусть это будет несбывшимся сном.

Утром проснусь, распрямлю свои плечи

И навсегда позабуду о нем.

Опыт и боль мне дорогу укажут,

Чтобы опять я не сбилась с пути.

Мудрость придет, пожалеет, подскажет,

Как своего мне мужчину найти.

Галина СМОК

---

Без Бога не до порога

Без Бога нам не до порога —

Пословица нам так гласит,

И тот, кто забыл уже Бога,

Пускай возвратиться спешит.

Спешит, чтоб нечаянный случай

Его не скосил раньше всех,

Ведь совесть его будет мучить

За грешность житейских утех.

Пусть строится новая церковь,

Сверкают на ней купола,

Всем людям она возвещает —

Вернуться нам к храму пора.

И звон с колокольни церковной

Пускай собирает народ

К обедне, к молитве духовной,

И так каждый день, каждый год.

 

Детям моим

Повстречались, поженились,

Испытания прошли.

Были в жизни бури, грозы,

Были — ну и отошли.

Было — радуга сияла

После молнии и грома,

Солнце грело и ласкало

И была любви истома.

Все прошли, все испытали,

Не сломались, хоть устали,

И друг другу все прощали,

И детей сами подняли.

И бушует в душе май,

Хоть все снова начинай…

Лариса БЕЗНОСИК-СПЫНУ

---

Наш час = наша жыццё

Спыніўся час, застыла рэчаіснасць,

І сталі ўсе працэсы на Зямлі.

Ці можа здарыцца такая бытнасць?

А людзі б існаваць тады змаглі?

Магчымасцей было б — такое мноства!

Прастору, час скруцілі, як маглі!

Перамясцілі з акіяну востраў,

Ну а камету ў лейцы запраглі.

Кантынуум прасторава-часовы,

Нам падуладны стаў на ўсе сто!

І скінуў чалавек свае аковы,

Праблемы? Перайшлі ў разрад нішто…

Памарыць — яно так бывае добра,

Жыццё ж не можа нам такога даць,

Прыемна ўявіць сабе той вобраз,

Як можаш перашкоды ўсе зламаць.

А час бяжыць, ляціць ён хутчэй кулі,

Жыццё навокал круціцца, імчыць,

Спяшаюць людзі, нібы пчолы ў вулей,

Пытаюцца: нам быць або не быць?

Напэўна ж быць, і берагчы каштоўнасць,

Катораю валодаем даўно:

Жыццё і час — знак паміж імі роўнасць,

Наш час настаў — жыццё ў нас адно!

Віктар СЯМАК

---

 

Круговорот

Хотелось бы с летом любимым остаться,

Солнышком теплым, зеленой листвой,

Светлыми днями, такими лучистыми,

Чистой прохладой ночной.

С песнями птиц, соловьиными трелями,

С ветром, колышущим воду пруда,

Звонким жужжаньем, чуть-чуть надоедливым,

Пчелок и мошек, и комара.

Осень ведь тоже время хорошее,

Свежестью пахнет, плодов аромат,

Пусть бы так рано, хоть на часочек,

Солнце не шло на закат.

Все так природой издавна создано,

Так и идет чередой:

Желтая осень, зима белоснежная,

Лето за красной весной.

Будет опять лето тешить и радовать

Светлыми днями, зеленой листвой,

Солнышком теплым, цветов ароматом,

Чистой прохладой ночной.

Мария ВЕЛЕШКО

---

Родной дом

Как хорошо просыпаться,

Когда в доме русская печь,

И в проруби искупаться,

Потом в доме на печь прилечь.

И когда дом пахнет хлебом,

Мать печет пироги,

Настежь открыта калитка,

Крикнет сыну она: «Беги!»

Мальчик бежит вприпрыжку,

Снова зовет его мать,

Возьмет и схватит коврижку —

Попробуй удержаться, не взять.

Родной дом — это новые встречи,

С каждым годом родней и светлей.

Родной дом раны души нашей лечит,

Принимает нас всех, как детей.

Полина МАЗУРЕНКО